In de Marina van Lanzarote draaien twee wasmachines op volle toeren, de stevige Noordelijke wind laat een 6-tal landvasten knarsen en kraken, en houden Le Tournesol netjes op z’n plek. Maar natuurlijk wil ons Tournesolletje er vandoor, ‘wat is dat nou’, zal ze denken, 'zo’n mooie wind, en leggen ze mij aan banden'. ‘Op naar Kaapverdië’, zal ze denken. ' Even geduld dame, schipper en first mate houden even rust. En trouwens, wees maar niet ongeduldig, want er is bezoek op komst, dames bezoek wel te verstaan. Dan mag je laten zien wat je allemaal kunt.' Want er gaat ook gezeild worden. Met de dames van de VVZ! De Vereniging Vrouwen Zeilen! Maar eerst moet de crew bijkomen van een prachtige tocht. Een onstuimige tocht van 562 mijl!, Noorden wind van 15-20 knopen, en golven zo hoog als een huis. Samen scheurden we over The Atlantic, als een raceboot, zo snel. 4 dagen en nachten, alleen maar water, diep blauw water, en golven, hoge golven, die de eerste paar dagen ons uit onze slaap hielden, door de boot van opzij te benaderen, vanuit bakboord op te tillen, onder ons door te rollen, en dan via stuurboord eruit te grommen, als een boze leeuw, waarbij de uitstaande giek aan bakboord dus bijna het water raakt. ‘Gaat dat goed’, mijmer ik keer op keer. “Kiepert die hele boel niet om?” 
Maar hij kiepert natuurlijk niet om, en alsof ze er pret in heeft, maakt bakboord zicht al weer op voor het volgende feestje. Na de tweede dag houden de zijwaartse golven het voor gezien, en draaien netjes naar het zuiden, zodat het een heel stuk aangenamer wordt aan boord. Niet dat je zomaar een wandelingetje kunt gaan maken, maar de bewegingen zijn beter te absorberen. Nog steeds is het vasthouden bij iedere stap. Het invallen van de nacht blijft altijd een hele bijzondere gebeurtenis. Er valt een soort rust over de oceaan. Of wellicht valt er een rust over de bemanning. De maaltijd zit erin, de boot is opgeruimd, de zeilen staan goed voor de nacht, de schipper duikt als eerste in de hut, en ik staar in de verte, in de onmetelijke verte, waar geen eind aan lijkt te komen. De zon zakt achter de horizon en kleurt de lucht alle tinten violet. En dan is het wachten op de sterrenhemel. Duizenden, glinsterende briljantjes, in groepjes bij elkaar, of een enkele die in z’n eentje staat te schitteren. “Wat ben je mooi ster’. Ook de maan, ook al is ie maar half, eist z’n aandacht op, en daar ben ik erg blij mee, want die strooit een prachtige baan van licht over mijn te varen traject.
De eerste nacht is het goed opletten want we varen naast het scheidingsstelstel van ZW Portugal, waar het Oostwaarts en Westwaarts verkeer in ruime banen wordt gedirigeerd. Wij varen in Zuidelijke richting langs dit stelsel en hebben dus te maken met grote tankers die van links en rechts ons pad willen kruisen. Op de plotter kleurt zo’n dwarskomer al snel rood, en eerlijk is eerlijk, dat wil je niet, een rood kleurende tanker op je pad. Dat is: einde van de Spaanse les, einde van Van Morissen, en begin van het eindeloos afwegen in je hoofd , een greep uit de gedachten:’Hij gaat makkelijk voor langs’ , ‘we liggen op ramkoers’, ‘hij gaat achterlangs, ‘ hij gaat 13 knopen, ik 5, hoe snel is ie dan hier’, zal ik dan even een tandje motor erbij zetten’…. En zo gaat het maar door. Ik besluit om toch even af te stemmen met de schipper, en sluip met iPad naar binnen, en ga op bed zitten. Maar weet je hoe lief een slapende schipper eruit ziet? En ga je die wakker maken, om zoiets onbenulligs als een opstomende tanker? Zonder advies druip ik af, met iPad, en besluit (geheel zelfstandig) om koers en snelheid te behouden. En weet je hoe trots ik was toen de tanker op ruim 5 mijl achter me langs voer.. ;-) ?