Het is zover, we gaan vertrekken. Onder luid geroffel van de slagwerkgroep Lucifers, zingende familie en vrienden, hier en daar een traantje wegpinkend, gooit Le Tournesol de trossen los. Dag lieve allemaal, tot volgend jaar juli.
Jachtclub Scheveningen, 't Spuigat, bedankt voor de gastvrijheid!
En bedankt lunchroom Pagan, voor de heerlijke catering.
De familie de Jong, onder leiding van Nicolette, heeft een prachtig afscheidslied gemaakt.
En hoe speciaal is het dat mijn hoogbejaarde Ouders erbij waren. En zelfs hebben meegewerkt aan het vervaardigen van de captains petten.
Tim, Tom en Maurits hebben heel Scheveningen Haven laten horen dat er iets stond te gebeuren!
En dan is het zover, we gaan! De eerste bestemming wordt Stellendam.
Dag lieve allemaal, wat was het bijzonder dat jullie erbij aanwezig waren!
Na ruim anderhalf jaar heeft Le Tournesol haar einddoel bereikt. Eind Januari voer Rob single handed de haven van Willemstad in. De klus is geklaard! De tocht van Martinique naar Willemstad was behoorlijk pittig, harde wind, hoge golven (en als Rob dat zelf zegt geloof dan maar dat het een woest zee was). Wij landrotten kunnen ons niet voorstellen hoe dat is, single handed door die gitzwarte, eenzame nacht, zonder praatje, gewoon in je uppie. Alhoewel, Rob had toch een maatje 
De dinghy wiebelt rustig aan de steiger van 
Als Le Tournesol een poes zou zijn, zou ze spinnen van genot. Want alles wat een poes doet spinnen: lekker warm bij 't vrouwtje op schoot, of nog liever op haar laptop liggen, zoals nu het geval, of al miauwend onderaan het fornuis staan wachten op een portie verse vis, of oneindig achter een balletje aanrennen.. is binnen handbereik. De Tournesol ‘spint’ omdat het al zoveel dagen achter elkaar zo heerlijk stevig waait (18-22 knopen met vlagen tot 28 knopen), de bemanning gelukkig dat stormfokje weer heeft omgewisseld voor de mooie grote Genua (die weliswaar een beetje is gereefd, het moet tenslotte niet te gek worden), de metershoge golven ook koers hebben gezet naar Martinique, evenals de stroming. Dan kan Le Tournesol laten zien wat ze in huis heeft.
UB40 schalt vanuit de buiten speakers van de Tournesol over de steiger van Bomba Marina te Mindelo.
Rob is net over de helft. Het gaat goed aan boord. We kijken iedere dag om 12:00 uur stipt uit naar ons satelliet telefoongesprek, wat zeer gedisciplineerd gevoerd moeten worden. Lekker door elkaar heen gaan zitten kwebbelen is er niet bij. En het idee dat je in de telefoon moet gaan zitten schreeuwen, ingegeven door de geografische plek waar de ontvangende partij zich bevindt, is totaal niet nodig. Gewoon rustig en normaal spreken, anders gaan daar alarmen af op de Tournesol. 
De Witte vlag met rode stip wappert stoer in het want, de zogenaamde Single Handed Flag. Het zal wel even duren voordat iemand de vlag waarneemt. Het kan een vrolijk Kaapverdiaans kereltje zijn, die al wachtend bij de visafslag van Mindelo met een passsend muntje in zijn hand, geduldig op z’n dagelijkse verse vis staat te wachten en onderwijl in de verte staart, over de eindeloze Oceaan. 
Je zou zeggen, wat is daar aan de hand op de Tournesol? Parfum en lippenstift? 
In de Marina van Lanzarote draaien twee wasmachines op volle toeren,
Het is 02:30 uur in de nacht van zaterdag op zondag. Ik heb Rob afgelost, en voordat hij gaat slapen maakt ie nog een kopje kamille thee voor me, met een beschuitje met boter en suiker. Wees eerlijk, als ik nu nog geen recht heb op een beschuit met boter en suiker, dan weet ik t ook niet meer. 
Met een portie gezonde spanning meld ik me bij de incheckbalie op Rotterdam Airport. Alhoewel ik op alle mogelijke manieren kan laten zien dat ik Corona-vrij ben, het verkrijgen van die felbegeerde instapkaart is deze keer extra spannend. De medepassagiers in de rij van de Transavia desk, vaccinatieboekje in de aanslag, zijn allen druk met het organiseren van hun papieren, met het dubbelchecken van hun internationale QR code.. 
Ik zwaai nog 1 keer naar m’n lief, draai me om en loop naar de security check op The Hague
Het oer Hollandse geluid van meeuwen schrikt mij op uit mijn overpeinzingen. De brutaalste van de meeuwenfamilie landt op de buitenboord motor, die achter aan de boot hangt, in de hoop een stukje vers Schevenings brood te bemachtigen. Al snel komt meeuw Piet erachter dat het brood a) veel te zout is b) een rare kleur heeft en c) echt niet meer te eten is. Helaas kereltje, Le Tournesol komt van zee, en alles aan boord is zout, zelfs het brood… 
Le Tournesol baant zich een weg langs de Noord-Franse kust, op weg naar het Kanaal, om vervolgens via de Belgische kust de Nederlandse wateren te bereiken. De teller is inmiddels de 10.000 mijlen gepasseerd, dat is 18.520 kilometer! Dat is van Lelystad naar Sydney! 
De Tournesol maakt zich op voor de laatste etappe, van A Coruña naar Scheveningen en bedraagt rond de 800 mijl. De route loopt van de Golf van Biskaje via Brest naar Cherbourg, Le Havre, Boulogne, Nieuwpoort, Zeebrugge, Scheveningen.
De Tournesol is op weg van de Azoren naar de UK. De eerste week werkten golven en wind mee, en maakte de Tournesol meters op weg naar Falmouth, Zuid-Engeland. Sinds gisteren is de wind gedraaid naar Noord-Oost, en je hebt niet heel veel kennis nodig van Topografie om te begrijpen wat dit betekent, TEGENWIND. Ik zal vanuit een luxe, droge, stille tuin proberen te schetsen hoe het er nu aan toe gaat op de Tournesol. Allereerst wat nautische informatie, toegelicht voor de niet-zeilende lezers:
Le Tournesol bereidt zich voor op de laatste grote etappe: van Horta, Azoren naar Falmouth, UK, 1250 mijl. Of mogelijk naar Frankrijk, als de wind te Noordelijk blijft waaien. Maar nu ziet alles er prima uit en donderdag 27 juni vertrekt de Tournesol. Verwachtte reistijd, 8-10 dagen. Janneke en Theo, de nieuwe crewleden, zijn ingewerkt, en mochten meteen de captain de mast in hijsen. Even checken of alles nog goed vast zit, er geen slijtageplekken zijn, en tja, waar kijk je verder nog naar als je 18 meter boven het dek hangt, en in een piepklein stoeltje je balans probeert te houden. Voor Rob een fluitje van een cent. Alles is voor elkaar. 
Van jongs af aan heb ik met regelmaat gezeild op de Friese meren. Toen ik Janneke leerde kennen en bleek dat zij die interesse ook had, hebben we dat samen voortgezet. 15 jaar geleden, toen onze twee kinderen nog klein waren hebben we een valk gekocht die nog steeds aan het Sneekermeer ligt. Janneke heeft me over de streep getrokken om de zeil horizon te verbreden. Via zeilcursussen bij de zeezeilers en tripjes op gehuurde boten op de wadden hebben we vorig jaar een prachtige zeiltocht langs de Zweedse westkust gemaakt. Toen Janneke de uitnodiging kreeg om met Rob en Marianne een etappe mee te varen, en vroeg of ik meeging, moest ik daar wel even over nadenken. Maar het aanbod was te mooi om af te slaan. Een paar weken vakantie opgenomen van mijn automatiseringsbaan, en morgen varen we de haven van Horta uit op weg naar Engeland. Spannend, maar vol vertrouwen gaan we deze uitdaging aan. 
Ik werd vorig jaar, nadat ik met Marianne als schipper van Le Tournesol, het IJsselmeer-weekend van de VVZ (Vereniging Vrouwen Zeilen) had meegevaren, door haar na afloop gepolst of ik interesse had om samen met haar en Rob het traject Azoren - Engeland mee te zeilen. Dat verzoek deed m'n hart sneller kloppen en t liefst had ik impulsief JA gezegd daar ik er al vaker over gefantaseerd had om ooit eens een oversteek te maken. Maar het is ook n grote stap en ik wilde eerst met m'n partner overleggen en natuurlijk ’t liefst horen dat het geen wild, onrealistisch idee was maar een fantastische volgende stap in mijn nog maar 5 jarige zeezeil-avontuur. Mijn partner reageerde gelukkig ook enthousiast waarna ik Marianne snel liet weten dat we graag nader kennis wilden maken met haar, Rob en Le Tournesol. Dat verliep allemaal heel prettig ons besluit stond vast: we gaan ervoor! Tjonge wat gaat dat toch snel. Ik zeilde eerst in open bootjes (valk, 16m2, windsurfplank) maar werd door een goede zeilvriend 5 jaar geleden uitgenodigd om zijn boot, n Etappe 28i, boven de Waddeneilanden langs te zeilen, naar t IJsselmeer. Dat leek me heel erg leuk maar t leek me ook best spannend. Voordat ik instemde, schreef ik me in voor n cursus bij de Zeezeilers van Marken. En vanaf dat moment was ik verkocht.
De zusjes Linde (8) en Yara (10) en vriendin Madelief (10), zeilsters van het eerste uur tonen trots hun opbrengsten voor War child. Ze verkochten zelfgemaakte armbandjes aan de zeilers hier in de haven van Horta, Azoren. En alsof dat nog niet genoeg was hebben ze ook hun eigen spaarpotjes geplunderd en gedoneerd aan onze actie.
Wezenloos kijk ik voor me uit, het tasje met paspoorten en bootpapieren ligt roerloos op m’n schoot. We hebben onze zeilbroek en laarzen nog aan, resten van zwaar weer bij het aanvaren op Faial. Het is een komen en gaan van oceaanzeilers bij de douane en immigratie. Het inklaren verloopt vlot; naam van de boot , lengte van de boot, naam van de captain en crew, etc. etc. de gebruikelijke vragen, vragen die we al tig keer hebben beantwoord, maar toch is het nu anders, want we zijn de oceaan overgestoken, 2200 zeemijlen. En dat doet even wat met je. Het tekort aan slaap en sinaasappels maakt me een beetje duf en duizelig. De grond onder me gaat op en neer, 
De tanks zijn vol, de koelkast puilt uit, het groentenetje op het achterdek fleurt de boot op. De bemanning is uitgebreid met Lia Captein. Eergisteren hebben we haar opgehaald van het vliegveld in Tortola. We zijn gedrieen in de prachtige baai van Sint Peters voor anker gegaan zodat ze ook de schildpad familie kon zien.
Morgen is het zover, rond 10:00 uur vertrekken we en zetten koers Noord-Oost. De windverwachting ziet er prima uit. Ik ga proberen om regelmatig via de satelliet verbinding een berichtje te posten zodat jullie op de hoogte blijven. Op de kaart wordt in ieder geval regelmatig onze positie getoond, ook via de satellietverbinding.
De laatste zonnestralen van de dag werpen een oranje-rode baan over de Sir Francis Drake Channel. In de verte zakt de zon snel onder de horizon, net tussen twee Britse Maagdeneilanden Tortolla en Sint John door. Op dit tijdstip heerst normaliter een fluweelzachte rust, echter is het nu een kabaal van jewelste, zo voor de kust van Virgin Gorda, het meest Oostelijke eiland van de BVI. De dagelijkse vergadering van de heersende vogel populatie staat op het punt te beginnen. Van alle windstreken komen ze aangevlogen en nemen luidkeels plaats aan de ‘vergadertafel’, 
Elvis Presley’s ‘Can’t help falling in love with you’ galmt door de boot, wij galmen lekker mee, de zon staat op het punt onder de horizon te zakken, iedere dag weer zo’n pittoreske gebeurtenis. Het deeg voor de pizza staat te rijzen, de verschillende kazen liggen vast op temperatuur te komen en het glaasje rosé voor de first mate staat te glanzen in t mooie nieuwe echte glas, een verjaardagskado van mijn kinderen.
Langzaam laat ik mij zakken langs de met lood verzwaarde lijn. Ik heb de grootste moeite om al mijn gedachten uit te schakelen, want als ik ga denken gaat het mis. Dan ben ik bang om niet te ademen (iets wat absoluut verboden is onder water), bang dat ik op het verkeerde knopje druk, waardoor ik te snel zak en mijn oren weer dichtploppen. Het is mijn vierde duik en het komt er nu op aan. Blijf ik rustig en ben ik in staat om al het moois onder water tot me te nemen. 
En dan is het 24 maart, Le Tournesol ligt, netjes afgespoeld met zoet water, in de haven van Simson Bay, Sint Maarten en wij zijn op weg met de dinghy naar het vliegveld. We ‘parkeren’ onze bijboot langs een provisorisch in elkaar gezet steigertje. Waar de Nederlandse kant van de Simson Bay helemaal netjes is opgeruimd, zien we hier aan de Franse kant veel jachten in het riet liggen, half op de kop, zwaar beschadigd. De gevolgen van de orkaan Irma (2017) slaan in als een bom. We minderen vaart en realiseren ons welke kracht hier heeft geraasd. Werkelijk alles is stuk, steigers, huisjes langs de oever, stellages op de kade.. Je wordt er even stil van. Laag overvliegende Boeings halen ons weer bij de les.
Le Tournesol is aangekomen op het mooie groene eiland Dominica, een belangrijk decor van de film Pirats of the Caribbean. Dit eiland is zwaar getroffen door de orkaan Maria in 2017. Met man en macht wordt gewerkt aan herstel van het eiland. Voor de kust van Roseau, de hoofdstad van Dominica, zijn vele steigers verwoest, en hier en daar hebben inwoners getracht met planken de steiger weer begaanbaar te maken, een must voor de vissersbootjes om hun waar aan land te brengen. Ook hun huisjes zijn weggevaagd.. 
De geur van vers gebakken speculaas vindt haar weg naar de kajuit, t zonnetje piept af en toe onder de Bimini door, Chateaubelair, een dorpje ten westen van Saint Vincent ontwaakt. De plaatselijke radio zendt lekkere lokale muziek uit. De Tournesol wiebelt lekker op het anker. De baai is omringd door palmbomen, hier en daar onderbroken door vrolijk gekleurde daken.
Nadat de Atlantic Crew Gon en Ruud naar huis waren gegaan, lichtten wij het anker en zette koers naar Saint Vincent en de Granadines. De afstand is niet in 1 dag bij daglicht te bereiken, dus vertrekken we in de namiddag en maken we er een nachttocht van. Het wordt een prachtige tocht, van 90 mijl, met mooie constante oostenwind, kracht 4-5. We verdelen de nachtshifts en om 20:00 duik ik de hut in. Om 23:00 maakt Rob me wakker. Bepakt en gezakt met koptelefoon, muziek, koppie thee en een flinke reep chocolade installeer ik me in het tentje van de kuip. Ik tuur iedere 15 minuten in het rond, check de meters en de zeilen. Het gaat goe-hoed. En dan , aan de horizon achter mij, stoomt een gigantisch Cruise schip met 18 knopen op mij af. 
“Marianne belde mij in maart 2018 met de vraag: “Gon, Ga je mee zeilen?” “Ja hoor, leuk, waarheen?”, vroeg ik…… “Oh de oceaan over, van Kaapverdië naar Barbados”, was het antwoord van Marianne. Heel lang hoefde ik er nier over na te denken. “Ik doe het”, was mijn antwoord. Het was in een woord een spannende ervaring, je weet niet helemaal hoe het zal gaan. Het weer kan verslechteren, je kunt overvallen worden door squalls 
Het is 06:00 uur, zaterdag 26 januari. Een laatste knuffel voor m'n zus die me in alle vroegte naar Rottererdam Centraal station heeft gebracht. Wie zal er het eerste zijn vandaag ? Le Tournesol met 6 knopen per uur gemiddeld, of mijn Boeing 747 met gemiddeld meer dan 450 knopen ;-)
Ik weet niet hoe het jullie is vergaan maar zodra ik naar mijn mijn laptop loop start ie automatisch de Kaart op …., de kaart van de site van Le Tournesol, waar de voortgang van de route is te volgen via de SpotGen satelliet software. Dat ik ooit nog zo’n intensieve gebruiker van mijn eigen site zou worden had ik toch niet verwacht..
Update Le Tournesol Dag 3
Nog niet eerder in mijn leven maakte 1 enkele letter zoveel verschil. Wat had ik graag geschreven: ‘Daar gaan 
Na 5 dagen op zee, met niets anders dan zon en zee zien we aan de horizon de contouren van Kaapverdië. Dat is toch iedere keer weer leuk, land in zicht!
Na een lange pauze is de Tournesol en haar bemanning meer dan klaar voor het volgende avontuur: de oversteek van Tenerife naar Isla de Sal, Kaapverdië! De tanks zijn gevuld, water, diesel en benzine, ook alle reserve jerrycans. Meer dan 400 liter diesel moet ons door eventuele windstiltes heen helpen. We zijn net een varende supermarkt: we kunnen brood bakken, salades maken met verse basilicum, groentes koken in alle mogelijke variaties en koeken, repen en cup-a-soup helpen ons door de nachten. En als de verse producten hetzij op dan wel verpietert zijn door de zoute lucht 
Het is vijf december, twee prachtige donkere kraaloogjes kijken me recht aan, twee knuistjes strak gebald, een piepklein pruillipje, wat nog niet heeft besloten of t huilen wordt. Vol vertrouwen ligt hij in m’n armen en kijkt de wijde wereld in. Lucas, m’n kleinzoon, Lucas, Lucas. Op weg naar het ziekenhuis herhaal ik voortdurend zijn naam. “Prachtig hè?”, klets ik tegen de grote dikke bruine teddybeer naast me, de blauwe babystrik nog een beetje onhandig om z’n nek. Op weg naar de de vierde verdieping, alwaar de kraamsuites zijn gestationeerd 
De wekker gaat om 03:30 uur, het is woensdag 21 november. De voorbereidingen voor vertrek naar Tenerife lopen gesmeerd, in half donker en eigenlijk zonder een woord te wisselen. Wat geeft dat toch weer een goed gevoel. De een pakt de marifoon en zet alle navigatieapparatuur aan, de ander bevestigt de marifoon buiten naast de plotter, de een zet thee, de ander pakt de kannen aan en stopt ze in de tassen aan de reling. De een zet alles binnen “stormvast”, de ander haalt de stroomkabel binnen. De lifejackets gaan weer aan en ik positioneer me weer achter het roer en… 
Na een heerlijke periode op Madeira te hebben doorgebracht starten we eindelijk weer de motor. En dat gaat altijd gepaard met dat kriebelige gevoel in je maag , het gevoel van “We gaan”..
Mijn warme hand ligt op de bolle buik van m’n lieve dochter Annelies, hij duwt m’n hand zacht weg, met z’n knietje of met z’n voetje, wie zal t zeggen. “Dag m’n lieve kleine knulletje”, fluister ik tegen de buik, “Oma gaat weer eventjes zeilen samen met Opa Rob. Zorg goed voor Mama als ik daar op de hele grote grote zee ben, tot snel”.
De reis richting Madeira verloopt goed tot we op dag 4 van meerdere kanten berichten krijgen dat er een orkaan Leslie onderweg is richting Madeira… We wisten wel dat er een onrustig front zich aan 't ontwikkelen was op de oceaan, echter gaven onze weerstations aan dat de storm honderden mijlen ten noorden van Madeira zou blijven ronddwalen, en juist zou afbuigen in Noord-Westelijke richting. Hoe dichterbij we komen in de buurt van Madeira .... 
De wekker gaat dit keer om 07:00 uur want het is een heel stuk varen van Peniche naar Lissabon, onze springplank naar Madeira. Ik spring uit bed want het maakt me altijd weer blij als we verder gaan, op weg naar nieuwe avonturen. Een havendag, waarover in een van de volgende blogs, heeft ook haar charmes, maar nu gaan we verder! Ik maak koffie en thee en verzamel allerlei lekkers die ik buiten in de tassen aan de reling stop. Zodoende hebben we bij heftig weer, als de boot op 1 oor ligt, alles bij de hand en hoef je niet voor ieder hapje en drankje naar binnen. Ik schakel alle navigatie-apparatuur in en bevestig de marifoon in de kuip. We bespreken het wegvaren, hoe staat de wind, de stroming.. 
De enorme brug over de rivier de Doura, de verbinding van de noord-, en zuidoever van de prachtige stad Porto, strekt zich voor ons uit als we de havenmond binnenvaren. In de verte schittert nog een brug, eentje van 45 meter hoog, volledig met klinknagels opgebouwd in 1885! Het ziet er allemaal sprookjesachtig uit.. 
Na ruim 6 weken varen passeren we de grens met Portugal en hijsen we de Portugese gastenvlag! 
In de baai van Viveiro hebben we geankerd, dat is toch wel heel speciaal. Samen in het bijbootje naar t strandje! De kust van Noord-West Spanje is prachtig, grillig maar mooi! We hebben ook kennisgemaakt met de eerste mist. Vanuit Ribadeo was er prima zicht, en ineens, weg zicht. De zee was spiegelglad en je zag helemaal niets meer. 
In de haven van Santander hebben we heerlijk een aantal dagen genoten van het Spaanse rustige leventje. De stad Santander is prachtig, met z’n grote imposante gebouwen. Met onze Deense buren een taxi gedeeld om boodschappen te doen in een enorme Supermarkt Carefour. Zo groot dat je blij bent na een half uur een pak melk
Het beloofd een prachtige nacht te worden, helder blauw en prima windje. Rob neemt de eerste shift en ik duik lekker m’n slaapzak in. Om 24:00 wisselen we de wacht en als een ervaren nacht-zee-zeilster , die Golf van Biskaje heb ik toch maar mooi gefikst, neem ik positie in. 
Het is 03:00 uur in de nacht, Rob maakt me wakker, “lieverd, het is tijd voor je shift”. Ik worstel uit m’n slaapzak en sta wiebelig naast m’n warme bedje. Snel iets warms aan: thermo ondergoed, zeilbroek, jas, lifejacket, PLB (Personal Location Beacon , geeft na activatie een signaal aan de SAR.. brr niet over nadenken,) aan de riem, en daar gaan we dan. Rob heeft een lekker warm kopje thee voor me gezet, en in de tassen die aan de reling hangen zit nog meer lekkers: koeken, cup-a-soup, mentos. Er volgt een korte overdracht, koers 188 graden, onveranderd, wind Noord Oost 4-5, zeilenvoering: gereefde Genua op de boom, ruim grootzeil voluit, strak aan de bulletally. Verder is het rustig op de Golf van Biskaje, geen bootjes in de buurt. Houden zo…. Rob gaat naar bed. M’n ogen moeten even wennen aan het donker. De hemel vol sterren maar geven weinig licht. Het is echt pik en pik donker. “ Niet bang zijn” , fluister ik mezelf toe, 
Ook de tweede week zat de wind ons niet mee. Wederom veel op de motor gevaren. Van Roscoff naar Camaret sur Mer leek het wel een achtbaan, zulke enorme hoge golven. Echt indrukwekkend. Op weg naar Lorient hebben we de eerste Dolfijntjes gezien, hele kleintjes, maar wel een hele groep. In Lorient stapte schoondochter Constance en nichtjes Babette en Suzie, aan boord en zijn meegevaren naar Quiberon. Sascha stond ons een paar uur later op te wachten met zijn schoonmoeder Ann. Wat ontzettend leuk is dat! 
We hebben een prachtige nachttocht gemaakt van Le Havre naar Guernsey. 
Juni 2018: het jaarlijkse evenement van de VVZ, de Vereniging Vrouwen zeilen: De IJsselmeer Rally. Zes fanatieke VVZ-ers hebben de boot getest en .... goed bevonden!
Via de huisarts en apotheker is het gelukt om alle benodigde medicijnen aan boord te hebben. Voor sommige medicijnen hebben we zelfs een goedkeuring van de rechtbank nodig, dit heet een Apostillestempel, zodat je kunt aantonen dat je deze medicijnen uit de opiumwet legaal aan boord hebt. De huisarts heeft ons een uitgebreide toelichting gegeven voor elk medicijn en de eventuele voorzorgsmaatregelen. Een veilig gevoel.
Het zogenaamde Medical Statement moest door de huisarts, het CAK (Centraal Administratie Kantoor) en de rechtbank worden bekrachtigd. Dit document is nu geldig in alle Apostille-landen en de Schengen landen. 
Onlangs hebben we vanuit Scheveningen deelgenomen aan de zogenaamde Survival dag op zee. Onder leiding van GetWet trainingen oefenden we verschillende noodsituaties. We begonnen met het afsteken van noodsignalen waaronder flares, vuurpijlen en rookpotten. Daarna oefenden we met het keren van het vlot en het erin klimmen. Ook leerden we hoe we ons het beste kunnen verplaatsen in het water met meerdere drenkelingen, door in elkaar te haken en zodanig een Krokodil te vormen. En ook hoe we elkaar warm kunnen houden en te spartelen in een kring waardoor je zichtbaar bent voor hulptroepen.
Wat ook lastig was: het horizontaal binnenhalen van een drenkeling, via een dekzijl. De ochtend begon met een uitgebreide theoretische introductie, erg leerzaam! Tijdens de dag hebben we kennisgemaakt met andere zeilers die in dezelfde tijd gaan vertrekken, wie weet komen we zo nog een keer tegen onderweg.
Tijdens het Hemelvaart weekend heeft het trio Gon, Marianne en Rob een non-stop try-out gezeild van Lelystad, via Medemblik, Den Oever, Den Helder, via Noordzee, Texel naar Vlieland, en via de Waddenzee terug naar Lelystad. Alle papieren zijn oke, want we waren nog maar net buitengaats of we kregen midden in de nacht al bezoek van de voormalige collega's van Marianne: de Waterpolitie! Ook geoefend met de Iridium Satelliet telefoon/internet verbinding. Ook het wachtlopen uitgeprobeerd! Voor Rob was het even wennen met TWEE dames aan boord...
Doordat mijn ouders een huisje konden huren aan de Reeuwijkse plassen ben ik al jong in aanraking gekomen met de watersport, van kano en
De afgelopen week zijn flexibele zonnepanelen van 2x50 watt en 2x130 watt gemonteerd op de bimini en de sprayhood. Deze zonnepanelen zijn demontabel via ritssluitingen. De kabels zijn helemaal verwerkt in speciaal aangemaakt kabelgoten van doek.
Tijdens de doop van de boot hebben de genodigden vlaggen cadeau gegeven van de eilanden die we gaan bezoeken, bijvoorbeeld: Sint Maarten, Tabago, Grenada, Maagden eilanden.
Voor alle benodigde informatie over vaarroutes, havens, bijzonderheden, toeristische attracties, stranden, douane formaliteiten hebben we een verscheidenheid aan boeken aangeschaft. Waar we inmiddels al heel wat uurtjes in hebben gelezen!
Tijdens de reis is niet altijd meteen medische hulp beschikbaar. We zorgen voor een behoorlijk uitgebreide medicijnbox en andere medische hulpmiddelen. En natuurlijk zorgen we voor een up-to-date EHBO en reanimatie training. Mocht je er samen met je bemanning niet uit komen dan is er de mogelijkheid om een beroep te doen op de Radio Medische Dienst van de KNRM. 
Wil je meer informatie over de traniningen van Get Wet Maritiem? Klik dan op onderstaande link: