Op 1 september 2020 vertrok Le Tournesol, met aan boord schipper Rob Happé, richting het zuiden, met als doel : de ABC eilanden. Het was natuurlijk allemaal onzeker hoe de reis zou verlopen gezien de pandemie, die ons al maanden bezig hield. Er gloorde iets van hoop aan de horizon, de eerste golf was voorbij, een aantal landen om ons heen kleurden geel op de Corona-landenkaart, er waren voorzichtige geluiden dat havens her en der bereikbaar waren.
De single handed trip naar Cherbourgh was een barre tocht met harde tegenwind, regen, hoge golven, en koud.
14 dagen later monsterde Le Tournesol aan in Cherbourgh, alwaar Folkert Folkertsma aan boord kwam. Samen staken ze de Golf van Biskaje over, waar Folkert vanaf Porto terug naar huis vloog.
Na 14 dagen kwam Marianne aan boord, en was het moment daar om samen wat herinneringen op te halen aan onze Atlantic reis. Het was heel bijzonder om er weer te zijn, met de heerlijke glaasjes Port, de prachtige brug over de Douro en de heerlijke warme oktober zon.
Na een aantal dagen vertrokken we samen richting het zuiden. Het was een prachtige tocht, windje mee, en al snel waren de zeil routines al weer orde van de dag. De parels van de Atlantische oceaan, de Dolfijnen, hadden ons al weer snel gespot, en sprongen voor de boeg uit. Marianne voerde hele gesprekken met deze lieverds in de trend van "daar zijn we weer kereltjes", lekker laten gaan zal Rob gedacht hebben.
Een prachtige plek om voor anker te gaan was een eiland, ongeveer 10 mijl uit de kust tegenover Sines.
De ronding van de Cabo São Vicente, het meest zuidelijke punt van het vastland van Portugal was indrukwekkend.
Net voorbij de Cabo hebben we ook geankerd, waar we werden verrast door een groepje pilot wales. Voor de zekerheid hebben we ons zwemtochtje naar de wal even onderbroken, die grote zwarte jongens kwamen gevaarlijk dichtbij.
De eindbestemming was Vilamoura, een prachtige Marina, waar het eenpaar dagen heerlijk toeven was. Mooie strandwandelingen gemaakt, en genoten van een heerlijk diner op het prive-strand van hotel Marina Vilamoura.
Rijkswaterstaat vroeg zich inmiddels af waar haar zojuist geinstalleerde servicemanager nou bleef, dus een ticket geboekt en een taxi. Het afscheid viel zwaar.
Het oorspronkelijke plan om verder te varen naar de Canarische eilanden werd on hold gezet, het was voor ons niet veilig genoeg.
Hoe leuk was het dan ook dat Rob op 9 december door de poortjes van de aankomsthal van Schiphol aan kwam lopen, en uiteindelijk bijna 6 maanden bleef.
Zo dat was even een terugblik. Zoals we allemaal afgelopen week hebben kunnen lezen gaan we langzamerhand betere tijden tegemoet. Vandaag kleuren Portugal en de Canarische eilanden geel, en hopenlijk volgen er snel meer. Tijd om te gaan dus.
Op 25 mei vliegt Rob terug naar de boot, gaat lekker genieten van de zon, en treft vast voorbereidingen voor de tocht naar Lanzarote. Begin juli is de vaste Tournesol crew dan weer compleet, en vaart het stel saampjes richting Canary.
De single handed trip naar Cherbourgh was een barre tocht met harde tegenwind, regen, hoge golven, en koud.
14 dagen later monsterde Le Tournesol aan in Cherbourgh, alwaar Folkert Folkertsma aan boord kwam. Samen staken ze de Golf van Biskaje over, waar Folkert vanaf Porto terug naar huis vloog.
Na 14 dagen kwam Marianne aan boord, en was het moment daar om samen wat herinneringen op te halen aan onze Atlantic reis. Het was heel bijzonder om er weer te zijn, met de heerlijke glaasjes Port, de prachtige brug over de Douro en de heerlijke warme oktober zon.
Na een aantal dagen vertrokken we samen richting het zuiden. Het was een prachtige tocht, windje mee, en al snel waren de zeil routines al weer orde van de dag. De parels van de Atlantische oceaan, de Dolfijnen, hadden ons al weer snel gespot, en sprongen voor de boeg uit. Marianne voerde hele gesprekken met deze lieverds in de trend van "daar zijn we weer kereltjes", lekker laten gaan zal Rob gedacht hebben.
Een prachtige plek om voor anker te gaan was een eiland, ongeveer 10 mijl uit de kust tegenover Sines.
De ronding van de Cabo São Vicente, het meest zuidelijke punt van het vastland van Portugal was indrukwekkend.
Net voorbij de Cabo hebben we ook geankerd, waar we werden verrast door een groepje pilot wales. Voor de zekerheid hebben we ons zwemtochtje naar de wal even onderbroken, die grote zwarte jongens kwamen gevaarlijk dichtbij.
De eindbestemming was Vilamoura, een prachtige Marina, waar het eenpaar dagen heerlijk toeven was. Mooie strandwandelingen gemaakt, en genoten van een heerlijk diner op het prive-strand van hotel Marina Vilamoura.
Rijkswaterstaat vroeg zich inmiddels af waar haar zojuist geinstalleerde servicemanager nou bleef, dus een ticket geboekt en een taxi. Het afscheid viel zwaar.
Het oorspronkelijke plan om verder te varen naar de Canarische eilanden werd on hold gezet, het was voor ons niet veilig genoeg.
Hoe leuk was het dan ook dat Rob op 9 december door de poortjes van de aankomsthal van Schiphol aan kwam lopen, en uiteindelijk bijna 6 maanden bleef.
Zo dat was even een terugblik. Zoals we allemaal afgelopen week hebben kunnen lezen gaan we langzamerhand betere tijden tegemoet. Vandaag kleuren Portugal en de Canarische eilanden geel, en hopenlijk volgen er snel meer. Tijd om te gaan dus.
Op 25 mei vliegt Rob terug naar de boot, gaat lekker genieten van de zon, en treft vast voorbereidingen voor de tocht naar Lanzarote. Begin juli is de vaste Tournesol crew dan weer compleet, en vaart het stel saampjes richting Canary.