Na ruim 6 weken varen passeren we de grens met Portugal en hijsen we de Portugese gastenvlag! Het is nog steeds zo onwerkelijk, iedere mijl, uur na uur, dag na dag hebben ertoe geleid dat we werkelijk naar Portugal zijn gevaren. Sommige dagen liepen lekker, met een stuk of 20 knopen voor de wind, zonnetje erbij. Maar er was ook mist, dagenlang, mist. De radar heeft ondertussen geen enkel geheim meer voor ons. Er ontgaat ons geen stipje meer, hoe klein ook. Ook een enkele misthoorn van een flink militair vaartuig brengt ons niet van het stuk. En spannende maar oh zo prachtige nachten, met en zonder hulp van de maan. Het kokkerellen in de keuken is iedere dag weer een feest. Met een volle koelkast lukt dat nog wel, maar iets maken van niets is wel zo leuk. En ach, na een lange dag op zee, op van die dagen waar de wind, de stroming noch de golven je goed gezind waren, smaakt alles heerlijk, zeker met zo'n vers blaadje basilicum uit de kruidentuin van Le Tournesol.
Als we geen nachten varen, slapen we gezellig samen in de punt van de boot, alwaar een heerlijk ruim bed met een zalig dik matras. Lees gerust door want hier komt welliswaar een verhaal uit de mastercabin, maar het doorstaat de filmkeuring 6+ met gemak: deze anekdote komt rechtstreeks van de schipper: de first mate kruipt nogal eens gezellig tegen haar maatje aan, lekker knus, schuift nog eens op, nog knusser, echter wordt de ruimte tussen de schipper en de kastjes aan de zijkant van de boot zo klein, dat het een benauwde boel wordt voor de man van bijna 2 meter.. , die de inmiddels in slaap gevallen first mate uiteraard niet wil wekken. Ze moet tenslotte de volgende dag weer klaar staan met schoot, stootwil en landvast. Alhoewel... ze doet steeds vaker een gooi naar het vak van stuurman, bedient de navigatie, koerst scherp op de volgende bestemming en leert rap omgaan met die ingewikkelde spinnaker boom, met z'n hoog en laaghouders, (die het voorzeil zo mooi uitzet als we voor de wind varen). Naar verluidt schikt de man zich in zijn lot van het ondertussen voor hem wel heel klein geworden 'masterbed' en sukkelen de Atlantic sailors in slaap en dromen van mooie blauwe zeetjes, springende dolfijnen en ... wind!