Langzaam laat ik mij zakken langs de met lood verzwaarde lijn. Ik heb de grootste moeite om al mijn gedachten uit te schakelen, want als ik ga denken gaat het mis. Dan ben ik bang om niet te ademen (iets wat absoluut verboden is onder water), bang dat ik op het verkeerde knopje druk, waardoor ik te snel zak en mijn oren weer dichtploppen. Het is mijn vierde duik en het komt er nu op aan. Blijf ik rustig en ben ik in staat om al het moois onder water tot me te nemen. Het lukt me om niet te denken, het lukt me om niet na te denken over de volgende stap, het enige wat telt is het NU, in de meest letterlijke zin van het woord. ‘Nu kijken meid’, kijk om je heen, je zwemt op 18 meter diepte in de Caribische zee, op weg naar een koraalrif’. Huilen gaat niet met een regulator (het mondstuk verbonden aan je duikfles met lucht, waardoor je ademhaalt) in je mond, dus dat deel slaan we over nu. De wereld onder water is zo mooi, het is hier zo helder, dat het lijkt alsof je in de natuur loopt op een zonnige dag. Een schildpad wroet op z’n gemakje in het parelwitte zand, op zoek naar een lekker grassprietje, kijkt even op naar ons maar laat zich niet afleiden en scharrelt verder. Een school vissen schiet even uiteen, maar hergroepeert zich snel en dult ons naast zich. We zijn even een met de zee en haar bewoners. Het is stil onder water, vredig. Dan rechts onder het rif vandaan, zwemt langzaam een haai van zeker 2 meter lengte statig voor ons langs. ‘Niet bewegen’, is de enige gedachte op dat moment, het enige wat beweegt zijn m’n ogen. Na 5 seconden denk ik weer aan regel 1 onder water, blijven ademen. We zien kreeften zo groot als een voetbal, barracuda’s, trompetvissen en honderd andere visjes, waarvan ik de handgebaren niet ken (een baracuda duid je bijvoorbeeld aan door op drie plaatsen op je arm te tikken met je hand en een trompetvis, nou ja, dat kun je je wel voorstellen..) Na 45 minuten krijg ik het teken “einde duik, naar boven”. ‘Yes’, denk ik, en ik knijp mezelf in m’n arm. Tijdens de terugtocht naar de boot kijk ik uit veiligheidsoverweging met grote regelmaat even achterom…. Gelukkig geen spoor meer van mister shark.
We plegen onderhoud aan de motor, we verversen de olie en filters en vervangen de filters van de watermaker. Dat is even opletten, want het systeem staat onder druk, dus wat je ook maar losdraait, het gevolg is: bootje leeghozen… na wat gepuzzel (en wat gezellig heen en weer gediscussieer, wat altijd leuk is voor de sfeer) komen we erachter dat de zoetwaterpomp rechtstreeks staat aangesloten op het watermaak-systeem en dus de veroorzaker is van de druk. Dus pomp uit, en ja hoor, we kunnen de filters vervangen zonder de eerder benoemde waterpartij.
Op andere gezellige dagen vermaken we ons in de boot. Marianne heeft patent op haar yoghurt uit eigen fabriekje, waarmee ze per liter minstens 8 dollar uitspaart, en wat overigens heel lekker is. Iedere ochtend voor het ontbijt zwem ik mijn rondjes en blijf daarbij strak rond de boot zwemmen, enerzijds vanwege stroming, die me op een onverwacht moment van de veilige Bay de zee in kan sleuren, anderzijds vanwege het ontwijken van de vele dinghy’s die met een gigantische vaart en een oorverdovende reggae over de Bay scheuren. Los van stroming en dinghy’s is er nog een ander levensgroot gevaar in het water. Al een paar avonden krijgen we bezoek van twee Barracuda’s van minstens 1 meter, ze plonsen rond de boot, zwemmen een beetje rond en vertrekken dan weer. Dus je snapt, alvorens ik in alle vroegte in het water plons, hang ik op de achterplecht op de kop met duikbril tot mijn puntje van m’n neus in het water om er zeker van te zijn dat…… juist, de barracuda’s even op jacht zijn in de grote zee..
Rob haalt iedere ochtend vers brood nu het nog kan, want straks moet het allemaal weer uit onze eigen oven komen. En ik zie Rob ook langzamerhand zich voorbereiden op de oversteek terug, kijkt af en toe naar het weer en is vooral benieuwd naar de ‘prevaling’ wind, die ons veilig en enigszins comfortabel via Bermuda richting Azoren zal brengen.
Er lijkt een einde te komen aan het heerlijke verblijf op Sint Maarten. Het ‘luxe’ haven leventje zeggen we weer vaarwel. We gaan nog een paar dagen voor anker in de Simson Bay en luieren (nu even illegaal) heerlijk in het luxe zwembad van onze voormalige Marina Simson Bay. Ik laat Rob even winnen in een partijtje tennis, en laat hem dan zweten achter de tafeltennis tafel. De ‘Gym” laten we voor wat ie is, te warm.Donderdag 10 april gaan we voor een paar dagen in de baai van Marigôt Bay liggen, aan de Franse kant van Sint Maarten. De baai is prachtig, telt twintig kleuren blauw en groen en er zwemmen schildpadden. Bijkomstigheid is de geneugten van de Boulangerie.
De volgende bestemming wordt dan Anguilla, opgevolgd door de BVI (British Virgin Islands). De springplank naar Europa.