Het is 06:00 uur, zaterdag 26 januari. Een laatste knuffel voor m'n zus die me in alle vroegte naar Rottererdam Centraal station heeft gebracht. Wie zal er het eerste zijn vandaag ? Le Tournesol met 6 knopen per uur gemiddeld, of mijn Boeing 747 met gemiddeld meer dan 450 knopen ;-)
We hebben het allemaal kunnen volgen: de zeilreis van Kaapverdië naar Barbados is heel goed gegaan, ze hebben de hele tocht kunnen zeilen, de motor is alleen bijgezet voor warm water om te douchen, en misschien om af en toe de batterijen op te laden voor ander ‘luxe verbruik’. De zonnepanelen op de sprayhood en bimini nemen natuurlijk het leeuwendeel voor hun rekening. Die kunnen voorzien in de minimale stroomvoorziening die nodig is om te zeilen. Dit zijn: de autopilot (stuurautomaat), de navigatie-apparatuur (plotter waar de route en koers op wordt geplot), de instrumenten, met alle meters, zoals snelheid, wind, diepte etc. Maar ga je bijvoorbeeld een film kijken, zoet water maken (je zou zeggen water zat om je wassen, nee moet dat weer met zoet water..), de magnetron gebruiken, je haar föhnen (er is tenslotte een dame aan boord haha) of koffie zetten met de Senseo, tja, dan trekken ze de batterijen leeg en kunnen de zonnepanelen het niet meer aan. Kortom: ik verwacht de crew netjes gedoucht, geschoren en met geföhnde haartjes in de baai van Bridgetown!
Het besluit om weer terug te gaan naar de Tournesol was wel even moeilijk. Alhoewel de situatie nu onder controle is, je laat toch je ouders achter, die in een moeilijke levensfase zitten. Gelukkig gaven mijn vader (zelf een zeiler) en zus Nicolette en broer Alfred het duwtje in mijn rug. “We willen er absoluut niks over horen, jij gaat verder met de zeilreis!”, waren de woorden van mijn bijna 90-jarige vader. En Lucas, m’n kleinzoon, heeft een record aantal kusjes, knuffeltjes, kroeltjes, wandelingetjes en badpartijtjes gehad, die kan ook weer vooruit!
En verder zou ik jullie prachtige verhalen willen vertellen. Over wat de oceaan met je doet, als je er dagen en dagen overheen vaart. Dat je in een flow terecht komt, een meditatieve rust, een soort van ‘niks’, of ‘alles’. Dat je met name ’s nachts je totale oriëntatie kwijt raakt, geen enkele fysieke referentie hebt. Dat je als het ware een wordt met de zee. Dat je zo blij kan zijn als je shift erop zit, en je heerlijk in je slaapzakje kruipt. Maar zoals eerder geschreven, de satelliet telefoontjes gingen voornamelijk over het eten (waar is de soep? En als ik al toe kwam aan het antwoord zaten we al weer lekker door elkaar te kletsen), de wind (mee en prima), de stroming (ook mee) , de zon (heerlijk warm) en eindigde veelal met ‘ik mis je zo’. Dan kreeg mijn hart een tikje extra en was ik ineens weer zo trots op m’n ‘ventje’ (zo noemt mijn moeder in een helder moment mijn Rob van bijna 1.90 m ;-)Straks ga ik als een journaliste te werk, en trek ik alle mooie verhalen uit de vermoeide bemanning, en ga ik er een heel mooi verhaal van maken!
ps: Bedankt voor al jullie lieve, bemoedigende, hartelijke en meelevende berichtjes tijdens mijn verblijf in Nederland. Voelt als een warm deken om me heen.