Mijn warme hand ligt op de bolle buik van m’n lieve dochter Annelies, hij duwt m’n hand zacht weg, met z’n knietje of met z’n voetje, wie zal t zeggen. “Dag m’n lieve kleine knulletje”, fluister ik tegen de buik, “Oma gaat weer eventjes zeilen samen met Opa Rob. Zorg goed voor Mama als ik daar op de hele grote grote zee ben, tot snel”.Een traantje loopt over m’n wang als ’t vliegtuig de landing inzet en aanstuurt op Funchal, Madeira. Ik zie uit t raampje de smalle haveningang van Quinta do Lorde en denk terug aan zaterdagochtend 13 oktober, rond 08:00 uur.
Rob is net terug van het voordek in de kuip en heeft getracht een paar lijnen klaar te leggen, en stootwillen. De golven zijn minstens 6 meter hoog, de wind beukt met 38 knopen tegen de romp. “We zijn er, we zijn er”, praat ik mezelf moed in.“It won’t be easy, be well prepared”, klinkt het marifoon bericht van onze Deense vrienden nog na in onze oren. De hele tocht van Lissabon naar Madeira hebben we samen opgevaren en deelden we regelmatig gezellige berichten. Naarmate de wind toenam werd het stiller over de Marifoon, en tuurden we in de duisternis om af en toe elkaars toplicht te kunnen zien. Maar nu staan ze op ons te wachten in de stromende regen. Rob was de hele nacht de rust zelve gebleven, hoe hard de boot ook op de golven klapte, hoeveel water er ook over de boot heen kwam, hoe langzaam Le Tournesol de mijlen wegtikte, als een slak kropen we voort. En dan die kletsnatte maar oh zo geruststellende knipoog, en mijn magere glimlach als antwoord.
Rob neemt het stuurwiel weer van me over. “Hoe gaan we dit doen”, hoorde ik hem in zich zelf praten. Een eerste piepkleine twijfel?? Het lukt hem om recht voor de haveningang te komen, gas erbij en met de storm op de kont spuiten we de haven in. En weg zijn de golven.. De Denen en een Fransman in onderbroek helpen ons met aanleggen. En dan die knuffel van 4 kletsnatte stevige kerels, zoute en zoete “tranen” mengen zich . De Leslie nacht was achter de rug, we ruimen de boot op, drogen alle zeilen, dweilen de vloer en pakken een lange warme douche.
Het vliegtuig remt maximaal en en benut de volledige kleine landingsbaan van Funchal airport. Daar staat m’n schipper, en m’n maatje, m’n knipoog-in-moeilijke-tijden-kampioen. “Hier is je first mate weer lieverd, trossen los, op naar Tenerife!
We genieten eerst nog een paar dagen van het eiland, met onze gast, mijn vriendin Marianne van Gend. Het is ontzettend leuk dat we haar nu aan boord hebben. Gelukkig geen stakende piloten nu (bedankt Transavia) We toeren over het eiland, zwemmen in het heerlijke zoutwater zwembad van het resort naast de haven en maken een prachtige wandeling richting de Noord-Oostelijke punt van het eiland. Ik val weer even stil, want ik zie nu het volledige traject van Punto Santo naar Madeira, en die lastige punt waar we zo moeizaam omheen konden zeilen, opboksen tegen die snoeiharde wind.
Morgen gaan we ons voorbereiden op de tocht naar La Palma, en op zondag 4 november vertrekken we naar het zuiden.