De wekker gaat dit keer om 07:00 uur want het is een heel stuk varen van Peniche naar Lissabon, onze springplank naar Madeira. Ik spring uit bed want het maakt me altijd weer blij als we verder gaan, op weg naar nieuwe avonturen. Een havendag, waarover in een van de volgende blogs, heeft ook haar charmes, maar nu gaan we verder! Ik maak koffie en thee en verzamel allerlei lekkers die ik buiten in de tassen aan de reling stop. Zodoende hebben we bij heftig weer, als de boot op 1 oor ligt, alles bij de hand en hoef je niet voor ieder hapje en drankje naar binnen. Ik schakel alle navigatie-apparatuur in en bevestig de marifoon in de kuip. We bespreken het wegvaren, hoe staat de wind, de stroming.. , wat is te verwachten als we de lijnen los gooien en… wie doet wat (dit is wel een heel essentiële stap ter voorkoming van een “rumoerig vertrek” uit de haven ;-). En wat heerlijk is het dan als we geruisloos en slechts met een paar oogwenken en een enkel handgebaar de boot feilloos uit de box krijgen en koers zetten naar zee (en dus ook met harde wind en stroming)!Maar dan, het starten van de motor, dat vind ik toch zo’n geweldig moment. Het geluid, zo’n zwaar, stoer, strak geluid. Een geluid van: we gaan! Rustig gas geven achteruit, beetje sturen, rustig in z’n vrij uit laten glijden en dan rustig in z’n vooruit, boegschroef erbij als de neus niet wil meewerken en dan sturen, steeds maar weer richting open zee. Dat gevoel, tussen die gigantisch grote groene en rode boeien doorvaren, hier en daar een vissersbootje voorbij. Meteen die deining. Lange hoge deining, die de Tournesol rustig optilt en weer netjes beneden afzet.
We zetten het Grootzeil op en de Genua. Dat gaat best handig want alles is elektrisch bestuurd. En de schoten, die de zeilen strak trekken, worden ook bediend door elektrische lieren.
Het feest wordt pas echt kompleet als we ruime wind hebben , dan komt de wind schuin achter op de boot, want dan gaat de Gennaker op. Dat is een enorm zeil en komt in de plaats van de Genua. Het zeil zit in een enorme grote tas, die bevestig je aan de reling. Het zeil zit verpakt in een hoes, en nadat we het geheel omhoog hebben gehesen, en alle schoten hebben bevestigd, dan is het moment daar…. De hoes trek je langzaam omhoog en het zeil bolt onder je handen op en laat de boot een paar knopen harder lopen. Als de wind het toelaat ga ik meestal daar op het voordek even liggen en kijk met bewondering naar het enorme zeil. Even geen gesjouw, geen gesjor, even alleen met de wind en de zee.Onderweg bereid ik vast de aankomst voor, hoe ziet de haven eruit, is ie diep genoeg, wat wordt de aanvaar-route. Het oproepen via de marifoon is ook een hoogtepunt van de dag, echt geweldig vind ik dat: “Marina Oeiras, Marina Oeiras, Marina Oeiras, here Le Tournesol, sailingyacht Le Tournesol, OVER”… we babbelen wat heen en weer en nadat we de ligplaats hebben doorgekregen bevestigen we het bericht en dan zeg je “OUT”, ach heerlijk, die communicatie op zee!
Sascha, de oudste zoon van Rob, is aan boord en vaart de komende week met ons mee. Morgen starten we de tocht naar Madeira, 540 mijl, we zullen er ongeveer 5 dagen over doen, zondag melden we ons weer met de avonturen van deze overtocht!