De enorme brug over de rivier de Doura, de verbinding van de noord-, en zuidoever van de prachtige stad Porto, strekt zich voor ons uit als we de havenmond binnenvaren. In de verte schittert nog een brug, eentje van 45 meter hoog, volledig met klinknagels opgebouwd in 1885! Het ziet er allemaal sprookjesachtig uit.. Ik zit nog een beetje beduusd op de rand van de kuip, met de landvast losje in mijn hand..
klaar om aan te leggen in de haven van Porto: Marina Douro. Een paar traantjes druppelen onder m’n zonnebril door, snel wegvegend, een huilende vrouw aan dek is tenslotte echt niks. Het telefoontje van zojuist van Annelies echoot nog na in m’n hoofd. “Mam, onze vlucht is geannuleerd”. Het hing al een paar dagen als een donkere wolk boven de strak blauwe lucht: Ryanair staakt, uitgerekend op de dag dat mijn lieve meisje Annelies, met dikke buik en al, samen met mijn vriendin Marianne van Gend ons zouden komen bezoeken. Ieder alternatief was door dit late bericht onmogelijk dus het feest ging niet door.
Het aanleggen in de haven kostte alle aandacht : de enorme stroming stuurde ons bootje kriskras de box in. Een alleraardigste Capitania van de marina pakte godzijdank de landvast uit mijn hand en legde hem zorgvuldig om de kikker op de steiger. We lagen vast, pfoe.
Bij alle mooie, fijne en bijzondere momenten die we hebben beleefd in deze romantische stad dacht ik zo vaak aan de lol die we met elkaar hadden kunnen hebben, aan het unieke van dit uitje. Wel, een mens kan niet blijven treuren, dus met een flinke knuffel van mijn lief, in combinatie met een glas overheerlijke witte Port, zette ik m’n beste beentje voor en liep dapper, blij en opgewekt langs de kraampjes met snuisterijen, muzikanten en andere meest bijzondere straatartiesten. En zo komt het dat we al op zaterdag 29 september koers zetten naar het zuiden, met als doel Aveiro, om vervolgens via Figuera da Foz en Peniche volgend weekend in Lissabon aan te komen, alwaar we Sascha Happé, de oudste zoon van Rob, zullen ontvangen. Hij vaart met ons mee naar Madeira. De mist die wederom opsteekt deert ons niet. En dan zie ik ineens een gigantisch grote vogel. Door de mist leek het wel een opblaasbare zwaan, je weet wel, waar kinderen in kunnen zwemmen. Nu mag je in de mist een appèl doen als je iets ziet, en dan mag je best hard roepen, maar roepen om een VOGEL …. die ‘em natuurlijk meteen smeert als de bliksem… Gelukkig had ie ook vriendjes, heel veel, en kon ik ze ook vastleggen op de gevoelige lens (zie fotorubriek). Het leken wel Albatrossen, maar die komen niet voor in de Noord Atlantische Oceaan. Wie 't weet mag ’t zeggen.
