Het koude water van m’n ochtendduik tintelt nog na op m’n huid, uit de kajuit komt de heerlijke geur van gebakken broodjes, een kopje thee staat dampend op me te wachten. De ankerketting kraakt van het gewiebel op de golven, de boot wil weg, de wind is krachtig, maar het anker is sterker dan de wind en houdt ons veilig op de zelfde plek. (zeg ik nu dapper, maar eerlijk gezegd heb ik dat afgelopen nacht wel een stuk of tien keer gecontroleerd..)Rechts van de boot kijken we uit op Isla de Cies, Parque National de las Islas de Galicia. Het strand: playa arena das Rodas. Cies is een van de vier eilanden die behoren tot een natuur beschermd gebied, waar slechts beperkt vergunning voor wordt afgegeven. De eilanden liggen aan de westkust van Spanje, net ten noorden van de grens met Portugal. Het water glinstert en is blauw-groen van kleur, zo helder, zo sprookjesachtig mooi. Het strand is wit, de zandkorrels zijn zacht en glad, zo zal later blijken. Een stukje Spaanse natuur waar geen woorden voor zijn.
Eergisteren kwamen we hier aanvaren, nog gedeeltelijk in de mist, en langzaam maar zeker piepte dit natuurschoon door de mist heen.We liggen ten oosten van het eiland, in een baai, aan de overkant kijken we uit op de grote stad Vigo.
We maken een prachtige wandeling over het eiland, en zien aan de westkant van het eiland de golven tegen de rotsen beuken. In de verte voert de stevige noordenwind een paar zeilboten naar het zuiden. Morgen weer, mijmer ik, morgen gaan wij ook weer verder.
We maken een prachtige wandeling over het eiland, en zien aan de westkant van het eiland de golven tegen de rotsen beuken. In de verte voert de stevige noordenwind een paar zeilboten naar het zuiden. Morgen weer, mijmer ik, morgen gaan wij ook weer verder.
Als de avond valt wordt alles stil, de volle maan verlicht de baai. De ondergaande zon schittert op de glazen gebouwen van de stad, en zorgt voor een heel speciaal effect.
En dan ineens is het donker en fonkelen de sterren boven ons. We nestelen ons in de kajuit, onder een kleedje en turen onafgebroken naar de honderden lichtjes op het vasteland, lichtjes die vannacht weer fungeren als mijn kompas, als ik af en toe even door t toiletraampje gluur…
Morgen vroeg gaat t anker los, zetten we de zeilen, en sturen we aan op een nieuw avontuur: Portugal. Het is nog twee dagen varen tot Porto, dan hopen we Marianne en Annelies te ontvangen, die voor een lang weekend naar ons toe komen.
