

Berichtjes via de satelliet van de schipper:
*** Dag 3: Pos 16 51 N en 33 45 W 185 mijl gevaren. DTW 1574 mijl. Snelheid tussen 7 en 10 knopen, golven nog steeds aanwezig 3 tot 4 m, gusts gezien tot 27 kn. We hebben daar niet veel last van daar we voor de wind varen. We zijn aan het vlinderen met een gereefde Genua. Grootzeil nog vol. Temp 27 graden, de dinghy komt af en toe tegen het water, door de snelheid gaat de boeg omhoog dus achter omlaag. Vliegende vissen soms aan boord. Een heeft de kuip behoorlijk vies gemaakt. Zielig!!!! Hoop op meer zon voor de panelen.***
Ze vermaken zich met een film, doen een puzzel, sudoku of staren gewoon naar de einder.
De zon schijnt matig, wat wel een klein zorgpuntje is. De zonnepanelen, goed voor 2x50 watt op de sprayhood en 2x130 watt op de Bimini, zorgen voor voldoende stroom voor de strikt noodzakelijke navigatie-apparatuur, dat zijn: de kaartplotter, de stuurautomaat en het meetinstrumentarium (w.o. de windmeter). Bij onvoldoende zon, raken de batterijen uiteindelijk leeg, en zal de motor stationair bij moeten springen om de de batterijen weer op te laden. Dit is uiteraard goed op te lossen, maar heeft wel een voortdurend kritisch oog nodig.
De windvlagen waar Rob het over heeft (zie afbeelding, bron Predictwind professional Offshore, view Gusts) in zijn sms maakt het soms spectaculair: je moet je voorstellen dat de boot al vrij snel door het water vaart, en dan met een noodvaart van de golven af surft. Als er op dat moment een windvlaag komt van zo’n 28 knopen (8 beaufort voor landrotten), dan hou je je adem even in. Dat veroorzaakt veelal eerst een enorme zijslag van de boot, de giek raakt dan het water, de boot gromt, en ik denk dan vaak: ‘nu slaan we om’, (en daarom zit ik hier thuis ;-) Als Rob dan m’n pruillipje ziet zegt ie al knipogend: ‘Niks aan de hand’ . Zie je het voor je? Na de zijslag volgt dan een bijna verticale afdaling (nu overdrijf ik, maar je moet het maar geloven dat het behoorlijk stijl naar beneden kan gaan), tot de neus van de boot weer uit de golven omhoog komt piepen. En als je dan denkt even adem te kunnen halen, zie je achter je de volgende golf op je af komen. Zie de eerste foto, kun je je voorstellen dat het bijbootje het water raakt, dan helt de boot toch een heel eind achterover. (foto uit het archief, oversteek naar Lanzarote). Anyway, voldoende over golven, ze gaan lekker hard.
En dat moet ook want m’n zus Nicolette en ik staan op 14 december op de kade van de Marina in Martinique te wapperen met een Welkom in Martinique vlaggetje en een glas koude cola.
