De Witte vlag met rode stip wappert stoer in het want, de zogenaamde Single Handed Flag. Het zal wel even duren voordat iemand de vlag waarneemt. Het kan een vrolijk Kaapverdiaans kereltje zijn, die al wachtend bij de visafslag van Mindelo met een passsend muntje in zijn hand, geduldig op z’n dagelijkse verse vis staat te wachten en onderwijl in de verte staart, over de eindeloze Oceaan. De voorbereidingen voor een grote oversteek waren dit keer extra bijzonder onder meer vanwege de immer voortdurende Corona Pandemie. Wat zijn de inreisbeperkingen? Als er 48 uur vooraf PCR getest moet worden, hoe doe je dat als je minstens 8 dagen op zee zit? Mag je de haven in?
Naast deze Corona perikelen werd de boot zoals gewoonlijk overladen met etenswaren, diesel, water en werden er voorbereidingen getroffen voor een nacht-navigatie-controle-post...
Maar daarover later meer. Ik maak nog snel een spiekbriefje met daarop het recept voor een overheerlijk versgebakken brood en schrijf GIST met kapitalen. Ook het recept voor het maken van yoghurt krabbel ik nog even op. (voor de liefhebbers: Warm een liter houdbare volle melk op tot 40 graden Celsius, even je (gewassen) vinger erin dopen, moet lauw aanvoelen), schep er drie eetlepels melkpoeder en 1 eetlepel suiker in, goed doorroeren, schenk het in de yoghurt potjes, zet de potjes in een schaal, pak goed warm in en zet 10 uur weg, daarna nog warm meteen in de koelkast zetten en de volgende dag heb je heerlijke yoghurt).
Zwem!
De week voor vertrek is het toch nog gelukt om samen in Lanzarote te zijn. We gaan voor anker bij Playa Papagayo, genieten van het heerlijke weer, zwemmen iedere dag naar het strand en voelen beiden in stilte de datum van vertrek dichterbij komen. 
Bij ’t laatste zwemrondje naar ’t strand hebben we wel even een spannend momentje beleefd. Jullie weten misschien wel dat ik altijd tot op het overdrevene af zeer oplettend ben als het gaat om zwemmen in stromend water en met name in zee. Een enthousiaste duik een aantal jaren geleden in sterke stromende River Medina bij Isle of Wight heb ik toen ook ter nauwer nood ‘overleefd’ en ben sindsdien in de weer met drijflijnen, stukjes brood (hoe sterk is de stroming en welke richting?) en rescue-back-up plannen in de vorm van een schipper met gestarte buitenboord motor in de aanval, die ten tijde van nood mij kan komen redden…. Nu echter lag ook de schipper in het water…. Okay, wat was er aan de hand? Al een aantal dagen was er bij tijd en wijle een behoorlijk swell, golfslag. We zwommen die dag naast elkaar en waren vlakbij het strand en werden behoorlijk ruw het strand op gewerkt. Normaliter neem ik lekker de tijd voor wat rek en strek en spieroefeningen, ik kan m’n trainer op de sportschool namelijk niet teleurstellen, maar ik tuur dit keer meteen naar de branding en realiseer me, ‘pfoe dat wordt heftig’. Fransen schieten ons aan om hun bijbootje hogerop de kant te trekken, waarmee ze vroeg in de ochtend, toen het nog rustig was hun hondje gingen uitlaten. Het was simpelweg onmogelijk om het bootje de branding door te krijgen. De golven werden in rap tempo hoger en even verderop spatte er een gigantische golf kapot op een rotspartij, het water spatte metershoog te lucht in. Gewapend met zwemvliezen in onze handen, duikbril om de nek wachten we het juiste moment af. We rennen de zee in, duiken onder de golven door en proberen weg te zwemmen. Nu ben ik echt een ervaren zwemmer en ook best sterk, maar die paar minuten worstelen tegen de golven, stroom en wind in, hoop ik nooit meer mee te maken. Ik kreeg de zwemvliezen niet aan en verloor alleen maar meters met dat geklungel onder water. “Loslaten ?”, dacht ik. M’n prachtige voor de duikavonturen aangeschafte splinter nieuwe vinnen, mooi niet! Al watertrappelend op mijn rug lukte het me om langzaam voor te bewegen en achteromkijkend zag ik het ankerballetje van Le Tournesol tergend langzaam dichterbij komen. Ik zag verderop Rob ook in de weer met de golven. ‘Rustig blijven, rustig blijven’, sprak ik mezelf moed in. Na wat leek een eeuwigheid greep ik me vast aan het witte ankerballetje, met de naam van de boot er provisorisch opgetekend. Even later was het ook Rob gelukt de golven de baas te zijn. Volgende keer toch maar weer een aangelijnd rondje om de boot…met alle reddingsmiddelen in de aanslag ;-)
Digitaal-analoge-nacht-navigatie-controle-post
Om ’s nachts toch wat te kunnen slapen en daarbij de boot, noch zichzelf noch een ander in gevaar te brengen heeft Rob een prachtige digitaal-analoge-nacht-navigatie-controle-post gebouwd in de bakboord achter cabine bestaande uit:
1) Een aan de wand op strategisch plek bevestigde iPad met continue stroom (die dingen zijn namelijk om de haverklap leeg). Op deze iPad de via bluetooth volledige display van de plotter, waar op een afstand van minstens 30 mijl een ander schip zichtbaar is 2) Een tevens op strategische plek bevestigde kookwekker, zodat de captain ieder uur van de nacht uit z’n dromen wordt opgeschrikt, een blik op de iPad kan werpen en gerustgesteld weer verder kan slapen. 3) Een lichtgevende wekker, waarop je even snel kunt zien hoe laat het is, want zonder bril op je iPhone gaan zitten turen naar die kleine lettertjes is natuurlijk geen optie. Trouwens, die op batterij voortgedreven lichtgevende wekker gaf pas licht nadat ie een tik op de kop had gekregen en dat stond er op internet natuurlijk niet bij. De wekker geeft nu altijd licht, door hem te foppen en de tik op de kop te bewerkstelligen via dubbelzijdig klittenband …. Nou ja je moet het zien om het te snappen. De wekker geeft licht, that’s it. 4) En dan hangt er hopelijk ook een leuk gezellig fotootje van mij, ergens aan de wand.. De foto in spé is wel in scène gezet (ik op de rand van het prachtige zwembad in de Marina, met m’n prachtige oceaan blauwe correctie badpak aan, wat er al met al best aardig uitzag al zeg ik het zelf) maar of die foto het echt redt tot aan de nachtelijke controlepost??? Ik zie hem nog niet hangen ;-)
Ruud Payens, Kayleigh en ik vormen het ‘Onshore-captains-team,’ welke in geval van nood bijeengeroepen zal worden. En iedere dag rond 12:00 uur UTC+1 hebben Rob en ik telefonisch contact via de Iridium Satelliet telefoon.
‘Hasta luego mi querido, Bueno viaje, ga ervan genieten en houd in gedachte: als je denkt dat Marianne zou gaan reven, reef dan! See you in Fort de France, Martinique.
