De Portugese vlag!

Wezenloos kijk ik voor me uit, het tasje met paspoorten en bootpapieren ligt roerloos op m’n schoot. We hebben onze zeilbroek en laarzen nog aan, resten van zwaar weer bij het aanvaren op Faial. Het is een komen en gaan van oceaanzeilers bij de douane en immigratie. Het inklaren verloopt vlot; naam van de boot , lengte van de boot, naam van de captain en crew, etc. etc. de gebruikelijke vragen, vragen die we al tig keer hebben beantwoord, maar toch is het nu anders, want we zijn de oceaan overgestoken, 2200 zeemijlen. En dat doet even wat met je. Het tekort aan slaap en sinaasappels maakt me een beetje duf en duizelig. De grond onder me gaat op en neer, wacht even, focus op een poster op de muur, ja dat is beter.
We waggelen terug naar de boot, die aan de gastensteiger ligt. En geloof het of niet, daar staat de bemanning van DS Rotterdam (De Saar), Jurgen, Anouschka en hun kinderen Yara en Linde, op onze Tournesol, met verse broodjes, sinaasappels, gekookte eitjes en kaas. Ik val Jurgen om z’n nek en het wordt me even teveel. Een boot vol hartelijkheid en lieve mensen. We eten als dijkers, De Saar stapt af en wij varen naar onze box, waar Jurgen al weer klaar staat om de lijnen in ontvangst te nemen. We meren af, geven elkaar een high five en beseffen dat de klus geklaard is!
Door alle techniek weet het thuisfront al dat we er zijn. Een aantal mijlen voor de kust werd de iPhone wakker en werden we verrast met die heerlijke bliepjes, Whatsappjes. Nooit geweten dat een mens zo blij kan zijn van die geluidjes.
Ik kreeg schermprintjes van m’n zus, de SpotGen, met de Tournesol en het eiland op 1 plaatje, en andere blije berichtjes, “Bijna, bijna, bijna Mamma”.
Toch was het nog even doorpakken die laatste 40 mijlen. In de voorgaande nacht was er plotseling een probleem met de navigatie, alles was uitgevallen, dus met potloot, kaart en plotter lineaal in de weer voor positie en koers. Wind en stroming keerden zich tegen ons, dus hoog aan de wind, Tournesol mocht nog eens op een oor laten zien wat ze kan. De voortgang was dusdanig klein dat we besloten de motor erbij te zetten, en al kruisend tikten we mijl voor mijl weg. Alsof een niet werkende navigatie nog niet genoeg was, haperde ook de Genua Furlex, dus bereidden we ons voor op een handmatige indraai van de Genua, wat op een ruige zee met harde wind niet meevalt.
Het lukt allemaal en we varen de haven binnen, we hijssen nog netjes de landenvlag, en meren af.

Het was een groot avontuur, met extremen. We hebben de oceaan in vele gedaantes mogen aanschouwen.
Een mooie kabbelende blauwe zee, die het mogelijk maakte om rustig een glaasje te drinken, een liedje te tokkelen en te mijmeren. Waar vogels vlak over het water scheren en dagen lang bij ons bleven. En Dolfijnen voor de boeg uitspringen en heen en weer schieten voor de boot langs.
Een gigantisch golvende massa, met metershoge golven die je seconden lang optillen, onder je door rollen, en je langzaam laten afglijden.
Golven die de boot overspoelen, en de boot laten grommen als een leeuw.
Regen in de meest heftige vorm, hoosbuien die kapot slaan op het water en het dek, en striemen in je gezicht.
Bliksemflitsen in de pikdonkere nacht, die de hele oceaan verlicht, en seconden later overgaan in een grommende rollende donders.
Maar ook de inktzwarte nacht, die al het zicht ontnam, je zag zelfs het water niet, alleen zwart om je heen.

Het zit erop, de Atlantic Ocean is afgevinkt. Le Tournesol heeft t geflikt, de Captain was de oceaan de baas en navigeerde de boot veilig naar de haven, crewlid Lia was ‘best mate’, maakte overheerlijke salades en zorgde vele malen voor een ontspannende slappe lach!
En verder waren daar de kopjes thee, de mailtjes van thuis via de satelliet, die als een lifeline mij in de donkere nacht bijstonden, de troostende liedjes op de koptelefoon, de knipoogjes van mijn kanjer, die me weer door de meest angstaanjagende uurtjes heen loodsten.

Het was fantastisch hoor, maar weet je, ik verlang gewoon weer naar een rustig ZW 3 bft op het IJsselmeer, met een “Distance to Waypoint” van 25 mijl, en een biertje in Stavoren! En op maandag weer gewoon in de trein naar Den Haag! En Rob…… die zou zo weer de Oceaan op gaan!