We schrijven dag 15 op zee. Het is prachtig weer, de zon staat op het punt achter de horizon te zakken, als een grote ronde bal. De navigatielichten zijn weer aan, niet dat er ook maar iemand ons waarneemt, maar het staat leuk. Capt and crew liggen te slapen, ik houd de wacht. De zee is redelijk kalm, we hebben wind, golven en stroom mee. Le Tournesol danst op het ritme van Gary Moore’s “Still got the Blues”. De golven tillen de boot aan stuurboordskant op, dan bakboord erbij en hupsakee, we surfen van de golf af. Als een Weense wals glijden we over het water. Ik dein mee mee van links naar rechts alsof ik word gewiegd, zo’n speciaal troostend gevoel. Tijdens onze pannenkoek maaltijd werden we weer verrast door een ploeg Dolfijntjes. Het waren er wel 40! Ze deden een wedstrijdje “ wie kan het snelst voor de boot uit zwemmen”, en dat gaat er hard aan toe hoor. Ze vechten om het mooiste plekje, recht voor de boot, waar het water opbruist. Anderen stelen de show met een wedstrijdje hoog springen. We juichen ze toe en ze lijken de grootste lol te hebben. Het aftellen is begonnen, nog 450 mijlen te gaan naar Faial, Horta.
We denken er dinsdag 4 juni aan te komen, dan hebben we er 18 dagen opzitten. Het idee dat we de oceaan zijn overgestoken is niet te bevatten. Zo’n enorme grote plas water, het houdt maar niet op. Al m’n twijfels opzij gezet, m’n angsten overwonnen, een lesje zelfbeheersing voor grote mensen, dat was het. En loslaten, alles loslaten. En al die spookverhalen van: stel dat... of stel dat..... etc. Geen ruimte geven aan spoken, gewoon door blijven ademen. En op momenten dat het toch spannend was, gewoon een liedje zingen in je hoofd. En zie daar, alles komt goed. Volgende blogje stuur ik weer een foto mee vanaf Horta.