De Atlantic is weer wat gekalmeerd na hevige regenbuien, gepaard gaande met een flinke puist wind en bliksem, die vooral in de donkere nacht de hele boel verlicht, alsof iemand daar boven het licht heeft aangedaan. Alle communicatie apparatuur werd snel in de oven gelegd om schade te voorkomen. Ook de navigatieapparatuur werd preventief uitgeschakeld, de stuurautomaat kon aanblijven en hield goed koers. De boot is helemaal schoongespoeld, en wij ook ..... Spectaculair was het wel, aanhoudende regenbuien met bakken uit de hemel komen, en keihard kapot slaan op 't water. Maar nu, een paar dagen later is de Oceaan weer mooi vlak, en hobbelen wij voort. Het is de 13e dag op zee, en we maken het goed. Het wachtschema gaat prima, 3 uur op en 6 uur af. Ik voel me wel moe, dus heeft de capt afgelopen nacht 1 shift van mij overgenomen, ik heb gewoon die slaap nodig, zo fijn dat ik een nachtje kon doorslapen. De voorraad voedsel slinkt, maar we hebben nog verse groente en fruit. Dat is echt bijzonder. We hebben alles ingepakt in papier, plastic erom en in de koelkast. De routines om brood te bakken en yoghurt te maken lopen ook zonder problemen. Iedere dag zoeken we een reden om een feestje te vieren, en mogen we wat lekkers. Bijvoorbeeld 3 dropjes de man, of het laatste restje verse ananas, of gewoon een boterham met drie lagen chocopasta.. maar gisteren was het tijd voor een echte verwennerij. Waarom? ... omdat het allemaal zo goed gaat, Rob het voor elkaar weet te brengen dat we 5 knopen varen met slecht 5 knopen wind , dan is hij de hele dag bezig met het trimmen van de spinaker, en zodoende pakken we de maximale wind. En Lia fikst iedere keer weer een heerlijke maaltijd en ik ben druk met Dolfijnen spotten en een sjaaltje breien voor mn kleinzoon Lucas. Als we dan komende winter saampjes over de Amsterdamse straatweg lopen met unisex sjaal ( ik heb er ook een voor mezelf gemaakt), dat is toch tegek! Welnu, redenen zat voor de verwennerij. Lia duikt een fles op, schenkt de glaasjes in, stopt er een lange vinger in, dan je ogen dicht doen en de lange vinger op je tong laten smelten, met dat drankje, een mini tiramisu dus. Heerlijk! Dagelijks hebben we via mail contact met 4 andere Nederlandse boten. We geven elkaar de positie door, weersverwachtingen en een beetje prietpraat. Dat geeft het gevoel dat je toch niet helemaal alleen bent.
Want echt, om je heen is niets anders dan water, water en water. En dat al 13 dagen. Een enkele keer spotten we een vrachtschip, roepen hem op per marifoon en kwebbelen wat over weer e.d. Ook was er weer een ploegje Dolfijnen naast de boot, oh wat is dat geweldig, ze zijn zo blij en spelen met het boegwater, springen met drie tegelijk het water uit, slaan nog een keer met hun staart en weg zijn ze weer. We gaan hier aftellen, iedere honderdtal wordt luidt toegejuigd, iedere graad erbij, of het nu Noord (LAT) of West (LON) is, is reden tot een oorverdovend lawaai op de Tournesol. We schatten in dat we nog een dag of 5 nodig hebben tot Horta, Azoren. Maar zijn natuurlijk zeer afhankelijk van windkracht en richting. Wat een avontuur.
