Voordat je dit blog gaat lezen, zet even Le tue Parole van Andre Bocelli op en lees dan door. Heb je hem opstaan? Dan benader je het beste de sfeer die ik probeer weer te geven in dit blog. De zon staat op het punt onder te gaan, ik houd hem scherp in de gaten, links van mij. Recht voor me weerhoudt de lijn naar een rots ons van een zogenaamde swing, en houdt ons dus netjes op onze plek. Het aanleggen van deze swing-line was even puzzelen, want al wiebelend in het water met vinnen aan, twee lange lijnen in het water aan elkaar verbinden door middel van een paalsteek is wel even wat. Die paalsteek is inmiddels wel een makkie, maar twee natte dikke lijnen in een wiebelende zee aan elkaar knopen is… gedoe. En dan vraag ik mezelf weer eens te laat af, wie ligt er eigenlijk in het water... en wie staat daar instructies te wuiven vanaf een droog schip?….Maar het lukt en ik klim met die lange lange lijn aan wal en zie kans hem om een gigantisch rotsblok te bevestigen. Af en toe wenkend richting de Capt, die de boot wel even in z’n achteruit moet zetten JA. We liggen vast en mooi!We bevinden ons in Little Bay, Sint Peters, BVI. Het eilandje bestaat uit een wildernis met kleine bomen, en is sterk gehavend door een van de eerdere orkanen. Verder een verlaten kapot gewaaid huis, en een eenzaam steigertje, die in het verre verleden wellicht een mooie taak had om schepen een veilige haven te bieden.
Tijdens m’n eerste ochtendduik maak ik kennis met de vaste bewoners van deze baai, een familie van vier prachtige schildpadden. Ik houd me muisstil en vergeet bijna te ademen. Dag prachtige mooierds, zeg ik door m’n snorkel tegen deze indrukwekkende lieverds. Ze eten grassprietjes, slikken gretig en happen zo nu en dan adem. Ik zwem met ze op en neer, en wil ze aanraken, rijk naar ze uit. Toch moet ik terug naar de boot, ik raak anders te ver weg, en de stroming is altijd verraderlijk. “Tot morgen kanjers”.Terug bij de boot tref ik nog een rotspartijtje aan, waar een hele vissenfamilie zijn intrek heeft genomen. Er is een poortwachter, die dagenlang (echt ik zag hem iedere dag weer) waakt voor de ingang. Een rode vis, met gigantisch grote zwarte ogen, die me brutaal aankijkt en me zelfs dreigend tegemoet zwemt op moment dat ik iets te dichtbij kom. “Ja goed kereltje, ik ga al achteruit”.
Verder wordt de grot bewoond door prachtige gestreepte visjes, omringd door schelpen die een ommetje maken (dan steken er enorme grote poten uit het schelpenhuis en zo trekt het beest(je) z’n huisje voort).En dan zijn we weer bij het begin, gedoucht en gekamd zit ik dan met een koel glaasje witte wijn met ijsblokje, ingeschonken door mijn lief, naar de zonsondergang te kijken, in de verte zakt de zon achter het Amerikaanse Maagdeneiland Saint John, en ik ben weer eens sprakeloos. Het wachten is op de totale duisternis, wanneer de sterren zich laten zien. Saampjes liggen we dan op het voordek, doen we alle lichten uit en speuren naar de sterrenbeelden. De Dijk heeft er een liedje over geschreven: “Mooier dan nu (zal ’t nooit gaan)”. Ik geloof dat dit moment er heel dichtbij komt.