Nadat de Atlantic Crew Gon en Ruud naar huis waren gegaan, lichtten wij het anker en zette koers naar Saint Vincent en de Granadines. De afstand is niet in 1 dag bij daglicht te bereiken, dus vertrekken we in de namiddag en maken we er een nachttocht van. Het wordt een prachtige tocht, van 90 mijl, met mooie constante oostenwind, kracht 4-5. We verdelen de nachtshifts en om 20:00 duik ik de hut in. Om 23:00 maakt Rob me wakker. Bepakt en gezakt met koptelefoon, muziek, koppie thee en een flinke reep chocolade installeer ik me in het tentje van de kuip. Ik tuur iedere 15 minuten in het rond, check de meters en de zeilen. Het gaat goe-hoed. En dan , aan de horizon achter mij, stoomt een gigantisch Cruise schip met 18 knopen op mij af. Heeft de Atlantic Crew gedurende 2000 mijl geen enkel schip gezien, sta ik een uurtje aan dek, en bam, moet er weer eentje zonodig op mijn koers varen. Als ik niks doe is ie over een klein uurtje bij me… grrrrrr Daar gaat m’n Spaanse les, want ik kan me natuurlijk onmogelijk concentreren met een cruiser in de achtervolging. Oproepen dan maar, waar is anders die marifoon voor.“Balmoral, Balmoral, Balmoral, here Le Tournesol, sailingyacht Le Tournesol, over”. Vrijwel meteen meldt de stuurman van de Balmoral zich. “Le Tournesol, Le Tournesol, I see you, over” .
Dan babbelen we wat heen en weer over koers, bestemming etc, en wat ik niet voor mogelijk had gehouden, HIJ wijkt uit. “ I keep you at my Starboard” . Nou dan voel je je in ene keer tien keer zo groot. Haha, ons kleine nietige scheepje mag blijven varen, en ik ben uit de zorgen…
De volgende ochtend om 09:00 waren we de baai Blue Lagoon in, ten zuiden van het prachtige eiland Saint Vincent. We bezoeken Kingston, een stad met Engelse en Africaanse invloeden. Het eiland is pas sinds 1980 onafhankelijk verklaard van Engeland. Overal proberen inwoners hun waar, uitgestald in kraampjes, maar ook op lakentjes op de grond aan de man te brengen.Na twee dagen vertrekken we richting de Tobago Cays, een van de mooiste plekken op aarde. De schildpadden zwemmen hier vlak naast de boot, en happen af en toe naar lucht.
De kleur van het water is met geen pen te beschrijven, turquoise, licht groen, met een spierwitte bodem. We toeren met t bijbootje van eilandje naar eilandje en snorkelen tot onze handen en voeten gerimpeld zijn. Het water is lauw, je voelt het niet meer.
Het ‘waterpark’, want dat is eigenlijk de Cays, wordt beheerd door Park Rangers. De enorme hoeveelheid verschillende gekleurde vissen, koraal en waterplanten, enorme grote schelpen, krabben en Lobsters maken dit natuurgebied uniek.
Je moet eigenlijk continue bedenken hoe bijzonder het hier is, soms knijp ik in m’n arm, en weet dan weer dat het echt is. Je laat het spierwitte zand door je vingers glijden, de kleuren van de zee zorgen voor streling van de ziel.
En als dit allemaal nog niet genoeg is, zorgen de schildpadden voor ontroerende momenten, als ze een aantal seconden met hun kopje boven water komen, ze kijken je aan en duiken weer naar de bodem, waar ze met hun zwem-armen holletjes in het zand maken, om aldaar even uit te rusten. En tijdens het naar beneden duiken, zijn de achterpootjes helemaal netjes gesloten. Wat een wereldwonder.
Dit is het meest zuidelijke punt van onze reis. Vanaf hier zeilen we noordwaards, via Saint Lucia naar Martinique en verder.